Herkese merhabalar.
Yaklaşık olarak son beş yıldır ne zaman bir vefat haberi duysam, kişiyi hiç tanımasam bile fiziksel olarak titreyerek ağladığımı fark ediyorum. Daha önce de vardı tabii; fakat bu kadar yoğun değildi. Bu artık benim için gelip geçici bir durum değil, uzun zamandır başa çıkmaya çalıştığım bir hassasiyet olmaya başladı.
Üzüntüm sadece giden kişinin arkasından değil. Beni en çok yıkan şey, o insanla birlikte koca bir dünyanın, binbir anının, tecrübenin de yok olması. Bir daha kimsenin hatırlamayacağı şakalar, sadece onun bildiği tarifler, onun gözünden görülmüş gün batımları... Sanki yaşayan bir kütüphane kül oluyor ve ben bu çaresizliğe titreyerek ağlıyorum.
Aranızda benim gibi bu kadar uzun süredir bu yoğunlukta hissedenler var mı? Bu durum normal mi? Siz bu tür haberlerle ve duygularla nasıl başa çıkıyorsunuz? Paylaşımlarınız için şimdiden teşekkürler.