Ben hatta eşim ve ben bu denklemin birinci basamağıyız sizin gibi. Ama ikimiz de eşimle oturup konuştuğumuzda hayatımızda çektiğimiz bir çok zorluğun ailelerden uzak olmaya, yalnız olmaya bağlıyoruz. Ben bu seneye kadar çocuklarımı tek başıma büyüttüm eşim görevden göreve koştu. Annelerime babalarıma kmlerce uzaklıkta eşim de uzakta tek başıma. Doğum günlerine, ilk adımlarına, ilk dişlerinin çıkmasına, iki çocukla hastanede yatmaya kadar sadece ben vardım.
Eşim de çok ilgili bir eş ve babadır. Çocuklarımız da bizim zor biraz. Yıprandık o yüzden. İnsan bir saat de olsa evde güvendiği birinin olup en azından işlerini rahat rahat halletmek istiyor. Biz bu konuda hep zorlandık. O evde olduğu zamanlarda işten geldiği gibi temizliğe de girişti çocuk bakımına da ama yıprandık işte.
Yalnızlık benim fikrime göre çocuklar olana kadar tat veriyor ama çocuklardan sonra işin aslını anlamaya başlıyor insan. Ben çok çektim- çekiyorum hal-i hazırda. Ha bak ben yıllardır burdayım. Önceden yanlızlıktan hayat zorluklarından yakınmazdım bilenler var beni burda. Ama çocuklardan sonra eşim de ben de çok yıprandık. Yalnızlığın tek avantajı eciğe cücüğe pek karışılmıyor olması...