Ben linçliyorum, hazır olun.
Tabi ki robot değiliz ancak süregelen bir bağırma ve patlama krizlerini normal göremeyiz. Şuan size tam bağımlı bir çocuk olduğu için, ne yaparsanız yapın, sizinle olacak ama ileride toplum önüne çok zayıf karakterli bir çocuk çıkacak. Bunu ister misiniz, önce bir düşünün. Ben öğretmenim, bu çocuk benim sınıfımda olsa, muhtemelen diğer çocuklar tarafından da ezilir, elinden oyuncağı alınır, oyunlardan dışlanır. O hâle gelmiş çok çocuk gördüm. Ne kadar da üzücü.
Çocuğunuzun yaptığı şeyler aslında yaşının olağan bir parçası. Öncelikle bunu kabullenin. Sabırlı olmaya çalışın. Demiyorum ki her şeyini onaylayın, elbette tehlikeli ve yanlış şeyler de yapmaya yelteniyordur. Fakat bu kadar yüksek tepki yerine davranış şekillendirme yöntemlerini araştırın.Siz aslında çocuğunuza değil, diğer çocuğun bakım ihtiyaclarina + ev işlerine + hatta muhtemelen eşinize vs kızıyor ve yetişemiyorsunuz, gücünüz çocuğa yettiği için ona boşaltıyorsunuz. Şimdi kızıp bana " he he sen mükemmelsin" demeyin. Siz bir şey sordunuz, ben cevaplıyorum. Biraz sarsılın ki , kendinizi dizginleyin. Sürekli size ihtiyacı olduğunu ve size gücü yetmeyeceğini, onunda dinen sizden hakları olduğunu falan düşünün. Ben çok zorlandiğımda hep bu şekilde düşünmeye çalışıyorum. Bir de çok yorgun ve kocalar biraz destekten uzaksa daha belirgin bu hislere giriyoruz bence. Sanki tepki eşe verilemiyor da , içte dolup dolup çocuğa ona buna yöneliyor gibi. Bunu da düşünebilirsiniz. " Şuan çocuğun yaptığı çok uç noktada bir şey değil ama ben sinirliyim, aslında onun aklı ermiyor ama ben çok yorulduğum için böyle " gibi şeyler diyebilirsiniz kendinize