Öncelikle “ben bayram yapmıyorsam kimse yapmasın” üslubun, en az eşinin bu “ben sizi kapıdan alırım bayramlaşmaya çıkmam” tutumu kadar yanlış.
Evet, kimse kimseyi hiçbir şeye zorlayamaz, zorlamamalı. Ancak bu bayramdır.
Ayrıca evlilik mefhumunda en çok savunduğum mevzudur; aileme karşı takınılan tavrı bana takınılmış sayarım.
Ailem kötü bile olsa sevmek zorunda değilsin ama saygıda kusur edilmemeli. Olmaz. Elini öpmezsin, şen şakrak hoş sohbet etmezsin, anlarım. Ama saygısızca ben gelmiyorum demek çok ayıp.
Eşine “bu tavrını bana sayarım” diyeceksin, “aileme yapılan her şeyi ailene yaparım” diyeceksin ama bunu nazik söyleyeceksin.
Erkekler ince düşünebilen varlıklar değiller, öyle olanlarının da emin olun kafasına zorla vura vura öğreten bir anneleri vardır.
Kendimize ve ailemize karşı olan saygıyı biz belirleriz. Ağaç kavuğundan çıkmadık ya, bir zahmet bizi seven ailemizi de saysın. Neticede emekleri, hakları var.