Bunu anlatınca şey geldi aklıma, 12 yaşımda falanım, mantara gittik, arabayı yol kenarında bıraktık, ormana dağıldık. Ben annemle takılıyorum, birbirimizi görecek mesafedeyiz ama abimler babam falan Allah bilir nerdeler. Ben yeterince mantar bulamayınca sıkılıp gidelim artık dedim, annem de sen git bende gelirim dedi hani biraz daha bakınacak derdi o. Neyse ben arabayı bıraktığımız yere gittim, ortada araba falan yok. Belki daha ileridedir yerini yanlış hatırlıyorumdur diye gittikçe gittim, yok araba maraba. Geri döndüm bağırdım çağırdım baya, kimse ses vermiyo. Biraz daha gittim bağırdım ettim yok, kimse ses vermiyo. Daha ileri gidirsem belki birilerini bulucam ama bulamazsam eve dönüş yolum daha da uzayacak. Biraz daha bağırdım falan kimseden ses yok, neyse dedim eve gideyim, eve varınca ararım ben eve geldim beni aramayın diye. Kâh yürüye kâh koşa tuttum evin yolunu. Hızlı yürüyorum, bi çıtırtı duyarsam da koşmaya başlıyorum yabani ****** çıkarsa korkusundan. Anayola indim öyle, yol boyu gitmek yerine yolun altına inip yolu kısaltıcam diye kenara geçtim, tam aşağı inecekken bizimkiler arabayla yetiştiler bana. Abimleri ormanda bırakmışlar onlar ormanda arıyolar, annemle babam yola çıkmışlar arabayla yol boyu geliyolar. Annem sürekli bu kadar gitmiş olamaz deyip durmuş, beni anayolda da yakalamasalarmış geri döneceklermiş. Takribi bir dakikayla falan yetiştiler bana, bir dakika daha geç gelseler bulamazlardı ben eve inip onları arayana kadar.
Kimse dövmedi, bağırmadı çağırmadı. Belki 15 20 dakikada 6 7 kilometre yol yürüdüm ormanın içinde tek başıma. Hayatımdaki en matrak olaylardan biridir hatta 🤭ben onları fırçalamıştım o kadar bağırdım biriniz ses vermediniz diye 😂 😂