Biz çocukken acayip fakirlik içinden geldik babam garipti kimsesizdi geç yaşta hastalandı hastalığına rağmen çok şükür muhtaç ta etmedi ama çok zor sartlarda yaşadık akrabalar inim inim kaçardı bizden babam gariban annem gariban gerçekten gariban yüzü soğuktu çocukken o buruklugu hep yaşadım hele bayramlarda bizim memlekette küçükken herkes akraba ziyaretine giderdi bayramdan bayrama da olsa biz garibanlari kimse salonlarına layık görmedi bizi hep oturma odalarına aldılar diğer konuklarını salonda ağırladılar güya müslüman olduğunu idda eden müslüman Bayramı'nda sınıfsal muamele görürdük
Büyüdük çok şükür annrmin evi de oldu benim çok şükür esim memur kardeşim memur
Kuzenlerime maddi manevi destek oldum iyi güne çıkınca sattılar
Dayım iyiydi bi tek akrabalar içinde oda biz biraz olsun durumu düzeltince mesafe koydu üstelik esim maddi destek oldu kaç kez ona rağmen
Annem umreye gitti yolculamaya kimse gelmedi içime oturdu hayırlısı olsun diyen olmadı şaşırdık nasıl oldu dediler
Kardeşim nişanlandı çevreniz yok buyuk salona gerek yok diye kucuklediler kendilerinin çok geleni varmis gibi
Velhasıl bi kez gariban yaftasi yedin mi kimse azıcık hayatında duzelmede olsa yine mesafe ve fesatlık yaparmis ve gariban bir adim ilerlemesin hep onların baktığı yerde kalsın diye düşünüyorlar
Uzun oldu k bakmayın içim doldu paylaşmak istedim