32 gün oldu doğum yapalı. Bebeğim emmiyor mama veriyorum. Kaynanam çok evhamlı biri. Sürekli keşke emse keşke emse diyor. Biliyorum iyiliğimi düşünüyor ama geçende kalbimi çok kırdı. Hala aklımda söyledikleri. Birincisi Bi gün dar bir kıyafet giymişti (kapalı bu arada) anne göğsünün ucu çok belli oluyor böyle dedim. O da olsun sende hiç yok ya çocuk ondan emmiyor dedi. Bir şey demedim. İkincisi ise bana geldi kardeşiyle beraber. Kardeşi kızımı ilk kez gördüğü için sevmesine falan izin verdim. En son kızım acıktı ağlamaya başladı. Bayağı çığırarak ağlıyor. Teyzem annesine verelim kokusunu alsın dedi. Kaynanam da bırak annesini bana ver annesiyle ne işi var zaten emmiyor bana ver dedi. Teyzem yok falan dedi ama kaynanam ısrar edince verdi çocuk da o biçim ağlıyor. Susmadı onda. En son dayanamadım anne ver acıktı o dedim. Aldım. Kızımı elime alır almaz sustu :) mutlu oldum o susunca ama kaynanama çok kırıldım. Bir de millet şey diyor emmediği için seni annesi olarak bilmiyor bebek diyorlar çok üzülüyorum. Ben mi abartıyorum kızlar. Lohusalıktan mı böyle her şeyi takıyorum