Çoçukken de gençkende nişanlıyken de sessizim hep başıma vurup ekmek alınacak tipte evlendim yine öyle işe çalışmaya giderdim ailemin durumu iyi değildi anneme verirdim ihtiyaçlarımızı alsın diye hiç benim param diye havam olmadı benden, sonra 4,tane daha, kardeşim var hep onları, düşündüm Allah onların acısını göstermesin bana iyiki öyle yapmışım ama otobüs parası istemeye çekinirdim annemden, babamdan okula, giderdim harçlığım biterdi istemeye çekinirdim evlendim hala, aynı bekarken tabi ailem kafama vurmuyordu ben yapmak istediğim şeyi yapıyordum ama evlendim yine başıma vuruldu şimdi de eşimden bişey istemeye çekinirim bu para değil tek işte Bi yere götürmesini istemeye çekinirim canım bişey çekince istemeye utanırım bilmiyorum niye oluyor ama hep böyle gidiyor hayatım ne zaman düzelir bilmiyorum çok düşünce adamı içe kapanık ediyor sanırım biri bişey söylese karşı çıkamam içten içe ağlarım hep haksız olan ben olurum :) böyle işte :)