Insan aşık olduğu o yaşlarda maalesef ilerisini göremiyor. Bende 21 yaşında çok aşık olarak evlendim eşimle, öncesinde de 5 senelik birliktelik vardı. Birbirimize deli gibi hasret kalıyorduk, ciddi anlamda seviyorduk. Sonra eşim imam oldu evlendik dağ başına ve benim piskolojim bozuldu, kaldıramadım. Herşeyi kaldırırım zannederken hiç te düşündüğüm gibi olmadı. Annem bana bekle dedi herkes biraz bekleyim daha düzgün bir yere geçene kadar diye ama biz beklemedik en çokta ben beklemek istemedim. Şimdi durum şu, eşim bana yine deli gibi aşık, bir dediğimi 2 etmez bebeğime sürekli o bakar geceleri o kalkar sabahları da kalkar beni uyandırmaz. Ama gel gör ki bende güç namına bir şey kalmadı. Tam 4 senedir 3 4 haneli dağ köylerinde insanlardan uzakta karantinada gibi hayat yaşıyorum üzerine bir de bebek eklenince bu hayat çok daha zorlaştı ve ben daha da tükendim. Biraz uzun yazdım ana ana konu şu ki seni anlayabiliyorum. Cidden hayatın ellerinin arasından kayıp gitmiş gibi hissediyor insan, toparlayamıyor dua ediyor bekliyor bu kadar. Hayatlar belki çok farklı Ama ana konu aynı bence. Zamanında toz pembe gelen şeylerin şimdi o kadar da kolay olmadığını görüyoruz..
