Çok üzgünüm. Bugün öyle benimle konuşmak oynamak ya da ben de burdayım demek istiyordu oysa ..Bense kardeşine evin bitmek bilmeyen işlerinin hayatın zorluklarının yıpranmisliklarimın pesinde kosturuyrm.Ilk çocuğum belki anneliği tam tadamadım tattıramadım da..tecrubesizdim evlilige hazır değilken anneliğe hazır olmaya çalışmak çok zor geldi.Simdi kardeşi oldu iki çocuk birden daha zorlaştı her şey. Aslında biz zorlastirdik.Evde huzuru aile olmayı tam saglayamdik hep sorun çıkardık.ve hâlâ da devam ediyor . Ve ben çok üzülüyorum çocuklarımın bana ihtiyacı var sıcacık huzurlu bi aileye...ama olmuyor her şey sadece bir görevmis gibi geliyor öyle hissediyrm ya da hissettiriliyirm.Eş olmak,anne olmak ...sıkınti veriyor çogu şey hayatımda ve bu kızımla cocugumla uçurumlar koyuyor .Farketmeden ne çok uzaklsmism herkesten kendi canımdan bile..Üzülüyorum çok üzülüyorum bir şeyler yapmak istiyrm ama hicbirsey yapmk gelmiyor icimden sanırm önce kendimi bulmam gerek kendime gelmem.İnsaallah aşarım bu yolları da evlatlarımı,bağlarımı daha fazla kaybetmeden ..Biliyorum belki içimizden çoğu kişi bu durumu yaşıyordur yaşamıştır .icimdekileri dökmek istedim yalnız olmadığımi hissetmek .