Yapı olarak ince fikirliyim, herseye kolay kızıp, kolay üzülebiliyorum. Bir süredir artık takmamaya çalışıyorum, ya da takmiyormus gibi davraniyorum. Bence fena bir taktik değil aslinda :) herkesle iyi geçinmeye bakiyorum, varsin kendileri utansınlar.
Beni uzduklerini bilsinler istemiyorum, cunku artik kimin mutsuzlugunuzdan mutlu veya mutsuz oldugunu bilemiyorsunuz, kimin niyeti ne kadar iyi belli değil. Ailemle mutluyum elhamdülillah, kimseye fırsatımı vermem de ayrıca. Yeri gelir kavga da ederiz, barisiriz olur biter ama kimseye duyurmam ailede.
Herşeyi kendi içimde yaşadığım için mutluyum aslında. Içten içe onları sevindirene kadar kendim üzülürüm daha iyi. Yanlış mı düşünüyorum? Var mı kafaya takmama taktikleriniz, memnuniyetle okurum :)