Çocuguma karşı hissettiğim vicdani duygu. Sizde de var mı

Question

İki oğlum var biri 5bucuk yaşında diğeri ise 2 aylık yeni doğum yaptım.. büyük oğlum bu zamana kadar hep el üstünde durdu benim için. hem mesleğimi yaptim çalıştım hemde geldigimde asla yorgunum demeden onunla saatlerce oyunlar oynadım bir çok aktiviteler vs.. tüm ilgim alakam kisacasi büyük oglumdaydı... Ama şuan yetemiyorum küçük oğlum hiç durmuyor yenidoğdudu için gaz meme vs derken sürekli ilgi içinde. Mümkün oldukça büyük oğlumla da ilgileniyorum kıskançlık hiç yaşatmadik ona ama eskisi gibi değilim. Oyunlar oynayamiyorum mesela önceki gibi ya da etkinlikler yapamıyorum.. bu beni aşırı ama aşırı üzüyor vicdanen çok rahatsız olup ağlamaklı oluyorum. Ben mi beceriksizim iki çocuğun hakkından gelemedim yoksa çok mu duygusal yaklaşıyorum ona karşı hassas olduğum için bilmiyorum resmen boşlamiş gibi hissediyorum sizde de oluyor mu bu. Şuan bunu yazarken bile gözlerim dolarak yaziyorum herkes evladına düşkündür ama ne biliyim benimki daha mı fazla oldu da böyle oldum

Answer 1

Her annenin Basina gelen bizde de aynı durum oldu ilk göründü oglandi bütün ilgi alaka her şey onun üstündeydi normal olarak tek olduğu için. 6 sene sonra kızım oldu minik olduğu için ilgi kızıma çevrildi eskisi gibi oğlumla ilgilenilmedi ortayı bulmaya çalışıyoruz ama oğlum kıskanıyor hâlâ daha iyice hırçın aksi sinirli bı şey oldu hatta baş edemez oldum artık yapma etme demekten 

Comments

Bizde de aynıydı tüm ilgi alaka hepsi ondaydı. Sabah 8aksam 5 calisirdim yorgunda olsam babasına müsade etmezdim kreşten kendim alirdim hamileliğimin son zamanlarına kadar dahi öyle yaptım riskli gebelik yaşamama rağmen. Yol boyu konuşurduk gece yatmadan önce sabah kalkmadan önce aynı şekilde. Gün içinde yapmadığımiz şey kalmazdı. Şimdi ise sanki bir tempo icindeymişim gibi hissediyorum. Koşa koşa ev topla,temizlik yap yemek yap bebeğe bak emzir salla sonra tekrar yine aynısı.. eee büyük oğluma vakit kalmıyor..vakit kalsa da ben bitiyorum yoruluyorum gibi oluyor... Anlatabiliyormuyum bilmiyorum ama nasıl baş edebilirim bu durumla onu da bilmiyorum bu şekil olsun asla istemiyorum çünkü resmen boşluga düşecek gibi cocuk

---

Kendini yıpratmaya gerek yok. Bebek bı tık daha büyüdüğünde dahabiyi olur. Eşine baktır 1-2 saat dışarı çıkın oğlumla baş başa ben öyle yapardım altını alıp emzirirdim uyku zamanı çıkardık oğlumla evden eşim uyuturdu 2 saat kadar kalırdık dışarıda yapmak istediği ne varsa birlikte yapardık 

---

Eşimin işi bu konuda elverişli değil malesef canım. Kendisinin eve gelmesi 8buçuk bazen 9u bulabiliyor çünkü kendi işinde çalıştığından dolayı. Zorlandığımız durumlarda erken çıkmaya özen gösteriyor ama biz bütün olarak alışmışız galiba hep birlikte ailecek gezip tozmaya. Tek gittiğimizde dahi oğlum sorar babam ne zaman gelecek anne ya da kardeşim ağlıyor mudur gibisinden. Birlikte dışarı çıktığımızda ancak dediğiniz gibi küçük ile ben ilgilenmiyorum bebek arabasinda halloluyor buyuk oglumla vakit geçiriyorum genelde hep. Umarım güzel bir kardeş olurlar birbirleri ile anlaşarak bağları hep sağlam olur

Answer 2

Doğum yapalı 2 ay olmuş daha, hormonlar hala tavan. O yüzden daha hassas düşünmeniz çok normal. 

Bebiş ufak olduğu için öncelikte olması da çok normal. Yeni düzende her şeyin sırası değişiyor, eski rutini birebir devam ettirmek imkansız zaten. O yüzden kendinizi suçlu hissetmeyin. Zamanla, şuanki düzeni de benimseyeceksiniz.

Benim oğlum 18 aylık. Her şeyi alıp, atıp, yırtığı için kızımla etkinlik yapamıyoruz. Boyama yapmak istiyor mesela, kardeşin uyusun yaparsın diyorum. Ya da kardeşini mama sandalyesine koyuyorum, anca öyle yapabiliyor. Bu konuda kızıma karşı üzülüyorum. Maalesef belli bir zaman geçmesi gerekiyor, bekliyoruz, yapacak bir şey yok. 

Comments

Sizin oğlunuz daha büyükmüş peki bu süreçte kızınız etkilendi mi acaba kötü anlamda.. açıkçası psikolojik olarak etkilenmesinden de korkuyorum. Tüm ilgi ondayken bianda sevgimiz azaldı sanmasından... Agresif hırçın bir oğlum yok çünkü tam tersi karşısındaki üzülmesin de kendi üzülsün düşüncesinde aşırı naif bi oglum var. Acaba içine mi atıyor ki paylaşmıyor mu ki diyorum :( hala daha bazen karnıma bakar kucağıma büyük oğlumu aldığımda ameliyat yerin acırsa anne karnına bişey olursa diye. Bi yerimi yanlışlıkla acıtsa kızmam bağırmam ama ona rağmen istemeden oldu diye ağlamaya başlar özür dileyip sarilip o kadar hassas çünkü belki de bağımız fazla naif bilmiyorum :(

---

Oğlum doğduğunda kızım tam 2 yaşındaydı. O yüzden sizin oğlunuz gibi çok da aşırı bir değişim olmadı. Benimkiler beraber büyüyorlar. Olumsuz özellik şu açıdan oldu, oyuncaklarını paylaşmak zorunda kaldı. Hala daha her şey onun olsun ister, kardeşi de dişli bir bebek ve bu konuda zorluk oluyor. Kızım 3 yaşını doldurduğundan berî krizleri de başladı. Yaş krizi biliyorum ama mutlaka kardeş etkisi de vardır. Kardeşi olmadan önce saatlerce oyun oynayıp kitap okurduk. Çok sakin uysaldı. Kardeşi olduğunda da bu şekilde devam etti ama dediğim gibi 3 yaştan sonra başladı.

Kardeşine karşı olan tavırlarından ötürü de sürekli uyarı alıyor mesela. Paylaşım konusunda da hala arada zorluyor. 

Ama şu var, kardeşi olmadığı zaman aşırı sıkılıyor. Onu görünce hemen sarılıp öpüyor. Kardeşinin bir yerde tek kalmasını asla istemiyor, bir yeri acıdığı zaman üzülüp, korkup ağlıyor.

Sanırım 2 yaştan sonra daha bilinçli bir şekilde oynayacakları için, aradaki iletişim de daha kavgasız gürültüsü olacak diye umuyorum. 

Answer 3

Anneler doğum yaptıkları  zaman 2 yılda kendilerini anca topluyorlarmış . Sizin bu duygusal yaklaşımınız da içinde bulunduğunuz hormonal dengeyle alakalı. 

İster istemez 2. Çocuk olunca her şey ikiye bölünmek zorunda kalıyor . Sizde bütün ruhunuzla duygularınızla ikiye bölünüyorsunuz mecburen . Yorucu bir durum ama bir süreliğine … ister istemez bebeğin ihtiyaçları daha fazla çünkü şu an sadece size bağlı ama büyüyüp birlikte vakit geçirdiklerini gördüğünüz zaman her şey geride kalacak . Zaman her şeyin ilacı . Ben sanmıyorum ki ayrım yapılıyor sadece bebek daha fazla bakıma ihtiyaç duyduğu için onunla daha çok ilgilenip diğer çocuğunuza haksızlık ettiğinizi düşünüyorsunuz ama bu çok normal yanlış olan hiç bir şey yok . bunu da oğlunuza açıklarsanız eşit sevgi paylaşımıyla eminim ki anlayacaktır. Onun büyüyüp abi olduğunu empoze etmek yerine seninde bana ihtiyacın var ve ben yanındayım hissiyatını vererek ama  aynı zamanda bebeğin de size şimdilik bağlı olduğunu kavrayacak şekilde yaklaşırsanız hiç bir problemi olmaz psikolojik açıdan. Üzülmeyin her anne yaşıyor bunları alışma sürecinden geçiyorsunuz alışıp durumun iplerini elinize aldığınız zaman hele ki birde Birlikte büyüdüklerini görüp ihtiyaçlarını sizden bağımsız birlikte hallettiklerini gördüğünüz zaman her şeye değermiş diyeceksiniz bu zaman da çok uzak değil emin olun Sadece sabır ❤️ siz oğlunuzu hala çok seviyorsunuz  çocuklar bence sizinle etkinlik yapmak ilgi sürekli benim üzerimde olsun kafasından ziyade eşit sevgi ve muameleyle ilgileniyorlar emin olun 🫶🌺

Comments

Yaaa çok ama çok tesekkür ederim bu kadar güzel yorumunuzdan dolayı öncelikle. Tam olarak dediğiniz gibi yaklasıyorum büyük oğluma kardeşinin bana ihtiyacı olduğunu söylüyorum ve o da bunu hissediyor bunu kavradı ve çok sabırsızlanıyor büyümesi için onunla oyunlar oynayabilmek için. Hamileyken bu şekil diyordum çünkü arkadaş geliyor kardeş geliyor sana diye bilinç altına yerleşmiş... Tek endişem sevgim azaldı hiç zannetmesin elimden gelenin fazlasını yapıyorum bu oluşmasin diye çünkü. Ve sanırım dediğiniz gibi hormonlarım kötü hala daha bunun kendimde farkındayım o yüzden de aşırı hassasım

---

Sevginiz eşit bölünürse hiç azaldığını düşünmez aksine annem bizi eşit seviyor o da ailemizin bir parçası diye kabullenir  hem size olan sevgisi ve güveni sarsılmaz hem de kardeşini daha çok benimseyip ömür boyu Sever :) rica ederim 🫶🏻 Elinizden gelenin fazlasına gerek yok elinizden geleni ve gerekli olanı  yapın yeter siz ne kadar psikolojik olarak güçlü olursanız çocuklarınız da bir o kadar güçlü olacaktır 

Answer 4

Bizde öyleydik.ben çalışmıyorum o ayrı eve mutfağa saatlerce veremezdim oğlum hiç alışık değil smdi beş buçuk yaşında hala aynı kardeşi bir buçuk oldu ama artık o etkinlikler hiç olmuyor hicc bozuyor kucuk herşeyi bazen uyku d yapiyoruz park su araba oyunu küçüğünde dahil olacağı ama herşeyi istiyor küçük 1 Yasina kdr ağladı zaten yavrum ya sabırlı bir çocuk bı yandan hiç zarar vermedi sadece sıkılıyordu okula giderse çok faydası oluyor etkinlik evde aranıyor çok ben geçen yıl kreş e gönderdim  oyaladı baya ama sürekli benle birşeyler yaptığı için hala bensiz babasız oyun zor kuuryor küçük tam tersi gider odada oynar olduğu kadr sneye oyun kavga arkadaşı olacak kardeşi parkta ypldaş oluyor bazen kavgalari bile hosuma gidiyo guluyorum anne vicdani işte üzme canını  bazen kendilerinde oyun kurmyi öğrenmeleri gerekiyor ne yapacağını 

Answer 5

Allah analı babalı büyütsün hayırlı evlatlar olsunlar ☺️

Bir iki aya düzen oturacak , her anne yaşamıştır bunu , canınızı sıkmayın 

Cennet kokuyordur miniğin tadını çıkarın 

Büyüğe de vakit bulursunuz gönlünüz rahat eder , zamanla rutin oluşur 

Answer 6

5 yaş biri küçüğü 6 aylık . şuan küçüğe üzülüyorum.babası varken siz büyükle ilgilenin.yapacak bir şey yok.ben de senin gibi düşünüyorum ama artık düşünmüyorum.iki çocukla yaşama fikrine çocuklar da alışmalı.

Answer 7

Çok normal. Benim iki kızım arası 2 5 yaş var. Ikinci kızım kolikti ömrünün ilk 6 ayı sadece ağlayan bebeği susturmaya çalışmakla geçti. Seninki yine 5 yaşında anaokula veya kreşe gidiyordur benim o da yoktu. Bende ilk aylar fazla ilgilenemedim esim evde olduğu her dakika büyük kızımla ilgilendi ben küçükle. Şimdi küçüğü 13.5 aylık daha kolay ve büyük kızıma eskisi gibi vakit ayırıyorum. Bugün mesela küçüğünü babasına bıraktım 2 saat parka çıkardım. 2 kitap okudum bence günlük 2 3 saat beraber vakit geçiriyorsanız bu yeterli. 2 cocukla ancak bu kadar oluyor. 

Answer 8

Hayır hayır düşünme böyle canım yoruldun demekki sende insansın zor süreçler ama geçici üzülme ttelafi edersin inşalllah sonrasında

Answer 9

Zamanla geçiyor. 6 aylık oğlum kızım da alıştı o düzene. 

Answer 10

Benimde iki oglum arasi 5 yasti. Ilk dogdugunda ikinciye alisana kadar neredeyse yaklasik 6 ay cok bocaladim. Nasil yapicam nasil yetisicem hep kafamdaydi. Bi turlu duzeni kuramadim. Hem buyugune eskisi gibi davranmak hemde kucugune de ilgi vermek istiyodum. Yani arada kaliyodum. Ister istemez stres oluyodum ama sonra buyuk oglumla konustum. Artik duzenimizin degisecegi ve bazi seylerin sirasinin ayni olmayacagini, kardesininde ayni kendi gibi bana ihtiyaci oldugunu vs herseyi anlattim. Ona sorular sorup duygularini anlamaya ve durumu duzeltmeye calistim yavas yavas. Suan kucugu 2 yasinda buyugu 7 yasinda artik duzen oturdugu icin onun icinde benim icinde sikinti yok. Duzen oturana kadar oluyo merak etme duzenin oturunca gececek :) gule gule buyut cocuklarini :)