Ben elimden gelenin fazlasını yapıyorum. Okul gelişimleri, duygusal durumları, terapist arayışları, ince motor becerileri… Ne gerekiyorsa araştırıyor, ilgileniyor, uğraşıyorum. Her konuda “en iyisi ne olabilir” diye düşünüyorum.
Ama çevremde ellerine telefon verilerek susturulan, ilgilenilmeyen çocuklar sanki benimkilerden daha iyi yetişiyor gibi geliyor .Ve bu beni çok kırıyor. Çünkü ben çocuklarımı her alanda destekliyorum, bol bol konuşuyorum, oyun kuruyorum, zaman ayırıyorum. Yüzme kursu ve cimnastik kursuna da götürüyorum.Ama yine de bazı alanlarda geri kalıyorlar.
Mesela çocuğum hâlâ çizgileri düzgün çizemiyor, makasla resimleri kesemiyor, boyamaları taşırmadan yapamıyor.
Oğlum geç konuştu. Bir dönem Floortime’dan biraz destek aldık ama maddi durumum yetmediği için devam ettiremedim. Hâlâ bazı alanlarda desteğe ihtiyacımız var.
Bazı anneler ( çevremdekiler)çocuklarını parka götürüp ellerine telefon veriyor, kendileri oturup dedikodu yapıyor. Yanlış değilmi bural gezsin doğayı keşfetsin diyorum yok ben böyle rahatım sende ver bal benimkisi konuşuyor herşey diyor. Ben ise çocuklarımla oyun kurmaya, iletişim kurmaya, onları duygusal ve zihinsel olarak desteklemeye çalışıyorum. Ama yine de eksik kalıyorum gibi hissediyorum. Neden? Ellerinde telefon olan çocukların özgüveni benim çocuklardan daha yüksek ben evde ekran açmıyorum.
Ben bu kadar emek verirken neden karşılığını alamıyorum?
Gerçekten bu çocukların bazı becerileri yapamıyor oluşu benim suçum mu? (Ve kimse bana gelip demesin ekran iyi faydalı ben zararlınolduğuna inanıyorum ve öyle devam edecem)