İyi günler hanımlar bayramınız mübarek olsun. Ben mi doluyum yoksa süreç mi zor anlayamıyorum. 20 aylık bir kızım var Elhamdülillah iyi ki var onu hiç bişeye değişmem. Ama tıkandığımı hissediyorum. Gurbetteyim burda bizden başka kimsemiz yok. Eşim şuan çok yoğun çalışıyor sabah gidip akşam kızımız uyuduktan sonra geliyor. Yani bütün gün ben ve biriciğim yalnızız.
Ama o şu sıralar hiç mutlu değil. Ekransız ve iligili büyüyen bir çocuk. Lakin şu sıra her oyunun sonu ona zarar veriyo yada bana. Mesela yastıklarla yol yapıyorum ona bende en ucuna oturuyorum bana doğru düzgünce geliyor yolun sonunda onu tutuyorum hoplatıyorum çok keyif alıyor ama 5 dakikadan sonra hırçınca koşup kendini atarak keyif almaya çalışıyor. Bahçe diyor çıkartmak için hazırlamaya çalışıyorum giyinmemek için 15 dakika ağlama, ben giyinmeyeyim diye 15 dakika ağlama, kapının önünde ayakkabı giymek istemediği için 10 dakika bakışıp bekleme... E tamam çıkmayalım deyince kıyametleri kopartma. Bez değiştirmek için abartmadan 15 dakika peşinde dolaşma. Rızası olmadan değiştirmek ne haddime zaten. Ya kafasını yere vurur yattığı yerden, ya beni tekmeler, ben daha silmeden kirli bezi bir yerinden yakalar çekiştirir, ya elini bez bölgesine götürür krem sürdüysem onu almaya çalışır ve alabildiyse yemek ister. Her yemekten sonra kısa bi boyun aşağısı duş alması gerekiyor çünkü tahmin edersiniz ki kendi yemezse kıyametler kopuyor.. kendi yediği için zaten her taraf yemek. Ama bu sefer o duştan çıkınca da kıyametler kopuyor Suyla ne kadar oynarsa oynasın tatmin olmuyor. Ki yazda geldi günün en az 45 dk 1 saatlik bölümü küvette oturup suyla oynamasıyla geçiyor. Siz süreci nasıl yönetiyorsunuz. Yoksa benim içim mi dolu şuan bu dereceye geldim. Kızım akşam uykusuna geçince duşta ağlama planı yapıyorum şuan