Ben beni severim, genel olarak :D Fakat özeleştiri de yaparım sık sık.
Keşke bu huyum da böyle olmasa dediğim huylarım var. Canım sağ olasıca :D
İnatçıyım. Bence mantıklı konularda inat ediyorum ama çevreme göre öyle değil :))) Böyle ikna edilmesi zor biri olmak istemezdim. Direnmek üzere kodlanmışım sanki :/
Köşelerim çok sivri. Esneyemiyorum. İnsanlar o köşelere çarpa çarpa felç olabiliyor. Örneğin bir konu kapandıysa daha da açılmaz. O noktaya zor gelirim ama kesip attıysam bitmiştir. Böyle biriyle yaşamak istemezdim ama kendim böyleyim :/
Kırıldıysam susarım. Çok susarım. Öldü sanırlar. Karşımdakinin kapasitesine göre 3 veya 5 cümle eder susarım. Ağzımı açasım gelmez. Can yeleği giymişim gibi olur, ne kadar tahrik ateşi gelirse gelsin geri döner. Bu hem iyi hem kötü. Tartışmalar bir anda söner ama yerine çok uzun ve soğuk bir sessizlik başlar. Ne zaman o konu içimde erir, yumuşar, yoğurulacak kıvama gelir o zaman konuşurum. Konuşmazsam zaten o konunun muhatabı bende bitmiştir.
Bunlar eşimin tespitleri. Bu huylarımın çok zorlayıcı olduğunu söyler. Haklı da. Çocuktan sonra daha esnek olmaya çalışıyorum ama çok yol alamadım bence. Karınca adımlarıyla gidiyorum gibi :)
Sizin sizde sevemediğiniz huylarınız nelerdir?