Çok acı bir duygu. Yaşım 28 oldu ne babama sarilabildim ne anneme. Yan yana dahi yuruyemedik hep bir adım arkada yürüdük. Derdimizi anlatmak bir kenara sohbet dahi edemiyorduk. Arkadaşlarımın ailesini gördüğümde hep bir hüzün kaplardi içimi. Eşimle ilk tanıştığım yıllarda ailesiyle olan ilişkisine gıptayla bakıyordum. Çok kiskanmistim. Ailem kalabalık bir aile idi ama herkes sevgisiz ve yalnızdı. Evlenecektim babam ceyizim için elini cebine atıp 1 lira dahi çıkarıp vermedi. Çok utanmıştım çeyiz konusu açıldığında hala utanirim.
Ama çok şükür Allah bana çok güzel bir yuva nasip etti. Görmediğim sevgiyi eşimde gördüm bebeğimle aile olduk. Yani şu dunyada eşim olmasa yalnız bir kadindim ben.