9 yaşa da 5 yaşında çocuk gözüyle bakılması bana tuhaf geliyor. Ben 9 yaşındayken yatılı medresedeydim. Mutfakçı da olurdum, temizlik görevimi de yapardım. Dersim de hazır olurdu, dolabım da toplu olurdu.
Ablam bir tık tembeldi dolap konusunda ama hiç bu şekilde olduğumuzu hatırlamam.
Biz mi çocuk değildik ben anlayamıyorum.
Mesela annem bize düşen işi söyledikten sonra üstünden 50 gün de geçse yapmaz. Sorumluluk bizim çünkü.
Kıyafeti sepete atmadıysak yıkamazdı, yarın bir gün giymek istediğimiz kirli olunca kafamıza dank ederdi.
Ne bileyim bir kere söylerdi, ikinciye sadece bakardı.
Bize hep “babanla biz olmadan hayatta kalabilmeniz lazım” diyerek öğretiyordu. Bir tık ürkütücü aslında ama ben şu an Allah ondan razı olsun diyorum. Kendileri yetim öksüz büyüdükleri için bizi de anne baba bağımlısı yetiştirmediler.
9 yaş çocuk değil ya, ergen artık. Genç kız. Tabi ki annenin gözünde evladı daima bebektir ama sorumluluk almayı öğrenmesi gerekiyor.
Anne baba faktörü önemli tabi ama bence daha önemlisi çocuğun içinde olması.
3 ablam var, ikincisi evlendikten sonra çok titizlendi ama bekarken assssssla temizlik yapmazdı. Öğrenmiş mi öğrenmiş.
İlk ablam da çok temizlerdi, şimdi evli değil hala bekar ama eskisi kadar yapmaz.
Sen öğretmeye bak bacım, yapmazsa bile öğrendikten sonra sıkıntı olmaz. Yeri geldi mi yapar.