29 aylık kızım ne onun kendisine dokunulmasini istiyor ne de başkasına dokunmayı anne babaya bişey demiyor ama bizi öper ,bizim onu opmemize sarilmamiza izin verir ama sadece biz .başka cocuklarin da ona sarilmasini istemiyor .Evde veya başka güven duydugu ortamda çok rahat ,konuşur eder ama illede biriyle oynayım derdi yok .Evde bizimle de oynadığı için sanırım .Halbuki her ortama götürüyorum gitmediğimiz yer kalmadı .hergun parkta sayılırız .Mesafeli herkese karşı ya da sevgiye mi doydu napti .Şundan bundan istiyorum lafı da cikmiyo ağzından .Herşeyi kolay beğenmiyor ne olursa olsun .Aslında oynamakta istiyor elindeki oyuncakları uzatıyor ama karşıdaki çocuk benim oyuncağım şöyle böyle diyip vermek istemiyor.elinden alıyor .halbuki kizim ztn ona uzatıyor oyuncağı .sakin yapılı.utaniyorum bile demeye başladı . Gürültülü cocuk görünce içine kapanıyor gözleri doluyor .Hemen kucak istiyor.Cok seçici ortam oyuncak,kisiler vs Bilmiyorum benim böyle anlarda ağlayasim geliyor artık .Hiç kızıp etmeyiz ,oraya buraya saldirmaz.
Kızımın bu masumlugu naifligi beni çok yıpratıyor bu herkes tarafından vay canına senin kızın sakin , kendi halinde fln diyolar.mukemmel biseymis gibi ama beni yoruyor , düşündürüyor .ileri de kendini nasıl savunacak .zorbalanma düşüncesi bile korkutuyor .okula gitse yine mi oyle olur .napicam bilmiyorum.normal mi bu durumlar ?