İkinci üniversiteyi psikoloji bölümü olarak okudum. Metin okuyorduk sürekli. Burası bana hep staj yeri gibi geldi. Benim büyüdüğüm ortam, yaşadığım sorunlar hep güçlü insan olmanın, her sorunun mutlak bir çözümü vardır mottosunu aşıladı bana. Bana göre çaresizlik diye bir şey yoktu. Kul sıkışmayınca Hızır yetişmez. Yani umudumu asla kaybetmem. Çabalamam gerekiyor ki Rabbim bir yol göstersin benim mottom bu. O nedenle üniversite ortamında metinler üzerine çok tartışırdım. Hocam bir gün dedi ki;
Filizim herkes sen ben biz gibi güçlü değil, ufacık bir sorunda hayata küsen yıkılan çok insan var. Biİm amacımız onları ayağa kaldırmak.
Gebelik döneminde burayı keşfettim. (Son senemdi okulda) buradaki postları okudukça daha yumuşadım, çaresizliğin ne olduğunu anlamaya başladım. Hocam da farketti bendeki değişikliği burayı anlattım. Ben de senin gibi eski postları mutlaka okuyorum. Tabii şu 4 5 aydır çok fazla aktif olamıyorum lakin ben de seviyorum eski post okuyup kişilik analizlerini çıkarmayı :)