Ben 5. Sınıfa kadar okudum ve heyecanlanınca kekeleyen bir insanım. Kendimi bu şekilde bıraksam anadilimi eksik veya yanlış konuşmam içten bile değil ama Türkçeyi düzgün konuşmak ve yazmak için acayip çaba gösterdim. Lakabım TDK’ydı.
Şu posttakilerin neredeyse hepsini ben kendim şakasına söylerim mesela.
Anayın babayın derim mesela annenin babanın diyeceğime. Gucak derim, böööörenk derim, bileeenzik derim yedi kocalı Hürmüz gibi peltek peltek. Hepsi de zevkine.
Babam egeli benim, gari, edipdurun, yapıve, olcek mi olmecek mi vb tonla şivem vardır. İstersem kaydırırım. Genelde Karadenizliler gibi yapacasun derim hızlı hızlı. Her telden var anlayacağın.
Eskiden ben de ailemdeki her yanlışı düzeltirdim ama benimki insanları ürkütmezdi. Bir zaman sonra ablalarım bir şey yazdığında bana sorarlardı artık sorma gereği bile duymuyorlar çünkü öğrendiler. Mutluyum.
Bir de bilmiyorum denmesine değil de öğrenmeyeceğim denmesine kızıyorum. Güzel kelam, güzel zihin demektir. Güzel zihin, insanın kafasını berrak tutar. Bence yani.
5. Sınıf terk olmama rağmen ben bile yapabiliyorsam herkes yapar. Annemin Almanca babamın Fransızca çocuklarının ingilizce ve Arapça olmak üzere iki-üç dilleri var ama okulla bir alakası yok. Özel hoca da tutulmadı bize. Her şey tamamen kişisel gelişim. Yapılıyor yani.
