Hayırlı akşamlar kızlar. Şöyle anlatayım. Ben çok sessiz sakin bir insanım. Yerinde olmadığı ve birileri bana bir şey sormadığı sürece konuşamıyorum. Değil ki konuşmayı sevmiyorum çok seviyorum ama hadi bir konu bulayım da sohbet muhabbet olsun yapamıyorum. Biri konu açtı mı da çok sıcak davranırım sohbete katılırım öyle soğuk biri de değilim yani. Eşim de öyle. Gün içinde çocuğumla ilgilenirken birşeyler eksik gibi geliyor bana. Hani diyorlar ya ne kadar çocuğunla konuşursan o kadar dil gelişimine etkisi var diye. Durduk yere çocuğumla sohbet edemiyorum ben. İlgi gösteriyorum çok fazla hemde. Uzuvlarını gösteriyorum hadi dışarı çıkalım mı birlikte, hadi bu kolunu da kaldır bunuda çıkaralım, bak bu senin burnun ağzın, pış pış yapalım mı bıcı bıcı yapalım mı gibi pencere aaa çiş mi yaptın sen, pencerenin kenarına koyuyorum birlikte bak bu ağaç bu ev gibi çiçek şu renkte gibi cümleler kuruyorum tabi bunlar daha da var ben aklıma gelenleri söylüyorum şimdilik. Ama kendimi bir anne olarak çok eksik hissediyorum. Mesela bir iş yaptığımda direk o işe odaklanıyorum gözüm başka bir şey görmüyor. Çocuğum sessiz durduğu sürece tabi. O an onu yalnız sessiz bırakınca kötü hissediyorum. O sırada hem bebeğimle ilgileneyim hemde işimi yapayım olmuyor. Babaya emanet ediyorum ya gözüm bir yandan onda ama ilgilenmiyorum o sıra. Ben işimi halledene kadar. Bebeğim 7 aylık olacak daha babıldama bir şey de yok. 6. Ayda yapıyorlarmış bildiğim. Ben de bu eksikliği gidermek için evde sürekli çocuk şarkılarını açmaya başladım. Ama telefonu bir kenara atıyorum göstermiyorum. Çok az gösterdiğim oluyor oda anlık yani. Telefonda şarkı söylerken bende kesinlikle eşlik ediyorum ki dikkati üzerimde olsun dudağımı nasıl hareket ettirdiğimi görsün. Sizce bu şarkı meselesi bende ki eksikliği kapatmaya yeterli mi? Kendimi çok kötü hissediyorum ya. Bu arada kusuruma bakmayın biraz uzun oldu.