40 günlük oğlumu yoğun bakım sürecinde kaybettim aynı hisler duygular. Evde diğer oğlumun kardeş beklemesi. Hergun yogunbakima gidip bebeğimi sevmem. Buzluktan onlarca paket sütlerim. Dolaptaki kıyafetleri kapı süsleri çiçekleri. Ciddi anlamda bir ara aklımı yitirecek gibi hissettim. Acının büyüğü küçüğü olmaz ki hele evlat. bir kere yüzünü görünce yıllardır bakmış sevmiş gibi...
Çok üzülerek söylüyorum acısı ne geçiyor ne hafifliyor bence bu yüzdendir ki öldüğümz zaman elimizden tutup bizi zorla cennete götürecek cennet kuslarimiz.
İmkanın varsa psikolojik destek al daha hafif atlatırsın
Benim imkanım yoktu...
Bana ne iyi geliyorsa ben onu yaptım. Kendime iyi baktım. Belki bencilce gelecek ama gezdim kendime ne iyi geliyorsa bol bol kitap okudum. Yetişkinler için boyama kitapları var gece yarılarına kadar beynimi yordum. İnsanlar nekadar çabuk toparlandigimi düşünüyordu ilk günler ama ben diğer evladım için en çabuk nasıl toparlanmam gerekiyorsa onu yaptm. 5 yıl geçti üzerimden şimdi bir kızım daha oldu ikisine bakarken zaman oyaliyor beni daha çabuk geçiyor. Ama geçen yoğun bakımda bir bebek videosu gördüm aklıma geldi sanki az önce ölmüşcesine saatlerce ağladım o his asla geçmiyor. Ama bizde insanız iyikide öyleyiz gün içinde kosturmada beynimiz oyalaniyor gelmiyor aklımıza. Rabbim sevgisi kadar sabrını versin inşallah sana