Ya kızlar benim eşimi benimle paylaşamayan sürekli mutsuzluğumuzu kovalayan eşime haşa evliya gibi davranan bi kayınvalidem ve bizden bi yas kücük görümcem var. Bu hanımefendiler kayınbabamı da benden kıskanıyolar. Adamcağız ayda yılda izne gittiğimizde bana naptın kızım hosgeldin dese bile kaşlarıyla gözleriyle adamı yiyip susuturuyolar ve kayınbabam asla benle muhatap olamıyo. Gidene kadar sorduğum sorulara bile cevap veremiyo ya da baska bi tarafa bakıp cevap veriyo tek kelime. İki tane kaynım var genc çocuklar onlar da öyle onları da kıskanıyolar. Evin tüm erkekleri eşim dahil onların malı gibi sanki. İki kelam ettiklerinde benimle hemen yüzleri asılıyo bu ikisinin. Cok şükür benim babam da var abim de var. Bi babaya ya da erkek kardeşlere ihtiyacım yok ama eşimin ailesi diye iyi gecinip iyi olmak istiyorum. Ama bu iki hanımefendi buna asla izin vermiyolar. Ne zaman memlekete gelsek beni vasıfsızlaştırıp yokmuşum gibi davranıyolar. Ama senenin 365 günü eşim benimle zaten. Hastalığında sağlığında ben varım yanında. Önüne bi çorba koydukları yok elin memleketinde ama izne geldiğimizde aslan kesiliyolar bütün fedakarlıkları sanki onlar yapıyolar da ben yokum hayatlarında gibi. Hadi onu anlıyorum kısmen Töbe töbe de kayınbabamı benden kıskanmaları normal mi? Göz mü koycam ya adama!