Hayalim; hep kişilik olarak güçlü olmaktı. Çünkü omuzlarımda okadar çok yük vardı ki küçük yaştan beri sürekli herşeyi içime atarım. En büyük korkum ; babasız ayakta kalamadı demeleri. Çok şükür bunu hiç kimseden duymadım. Güçlü olmak bu konuda çok işime yaradı.
En büyük hayal kirintim ise; tabikide babam.. Zaten her zaman söylerim ben bu durumdaysam sebebi hep babamdir diye. Hiç babalık yapmaması, sevgi vermemesi, bize sahip çıkmaması, bi ekmek bile almaması,okul cikslarima gelen kişinin hiç bir zaman babam olmaması... Elimde neyim var neyim yoksa hepsini aldı gitti . Onun yüzünden kimseyi sevemedim. Babam sahip çıkmadı el adamımı sahip çıkacak.. halen bu kafadan çıkamıyorum. En ufacık bir şeyi aşk sanmaktan korktuğum zamanlar oldu. Baba veya anne sevgisi görmedim. Funda seni seviyorum dediklerinde ömrüm boyunca bu sözle savaştım! Kesin yalandır kanma boşver başımda baba yok seviyorum deyip kandiracaklar seni seven yok bunu anla diye diye ... Ne sevildim ne sevebildim.. şimdi ki aklım olsaydı diye söze baslasamda şimdi de değişen birşey olmazdı.
Sonuç hep aynı;
Babam sevmedi başkası mı sevicek?
Babam sahip çıkmadı başkası mı sahip çıkacak elimi tutacak ömür boyu? İmkansız. Ömür boyu kimse yanımda kalmayacak..