Okulu saymazsak nerdeyse bütün arkadaşlıklarım hep iş çevresinden oldu. Sade işte değil dışarda görüşme ev misafirliği vs olarak devam da edilen cinsten.
Doğuma yakın işi bırakmak zorunda kaldım. 3 yıldır evdeyim. Eşimin akrabalarına komşuya arada gidiş geliş dışında çevrem giderek azaldı. İş arkadaşlarım şansıma hep evlendikten sonra uzaklara yerleştiler. Hepsi de değil ama artık çalışmayınca gidiş geliş arkadaşlığımı da 1-2 sene sürdürebildim. Huysuz bi çocuk olunca telefonlara da pek bakamadım aslında. Geç yazdım vs. Buluşmalar bitti.
Eşim kendi arkadaşlarının eşleriyle tanıştırıyor ama ilerletemiyorum. Kendim biraz çekingenim. Bi de tanımadığım biriyse muhabbet başlatamam pek. Asık suratlı değilim güleryüzlüyüm konuşurken ama konuşkan değilim işte.
Bunaldım işimi özlüyorum:( kızım daha kreşe başlamadı ve bakacak kimse de yok ki çalışayım. 2.çocuk istiyoruz bir de.
Kızım anasınıfı falan bi yere başlasın da arkadaşlarının anneleriyle arkadaş olayım diye umudum var.
Canım sıkıldı akşam akşam:/