Kızım 5 buçuk yaşında aşırı içe kapanık kimseyle iletişim kurmaz her ay psikiyatriye götürüyorum 3 4 defa gittik seçici konusmazlik tanısı koydu. Psikologa yönlendirdi. Cozemiyorlar bı turlu sorunu. Neyse psikologla önden ben görüştüm bugün aileyi tanıması amaçlı. Konuştuk bende de çok yük olduğunu tek başıma yıprandıgimi vs söyledi ki öyle üç küçük çocuk eşim uzakta tek bakıyorum falan. Destek al dedi etraftan annenden falan. Yapmıyor dedim mecburi haller dışında çocuklarıma bakmaz annem hastane okul toplantısı vs. Hani dedem bı saat hava Alcam bak çocuklara bakmaz destek vermiyorsa zorla al mesela okulda toplantı olsun hastane randevu olsun vs dedi böyle pembe yalanlar gerek bazen dedi tuhaf geldi bı psikologun böyle öneri yapması sizce haklı mı ya farkındayım ihtiyacım var yetemiyorum daraliyorum dört duvar içinde tek başıma üç küçük çocuk bazen cinnet eşiğine geliyorum ama kimse destek çıkmıyor bunaliyorum. Annem de yardımcı olmayınca beklentiye girmiyorum haliyle sadece iyi gün dostu kendisi. Dediğini yapsam mı sizce arada bı nefes almak için. Yalan söylemeyi de hiç sevmem çünkü ortaya çıkınca çok daha kötü oluyor.
