Artık birilerine içimi açıp paylaşmak istiyorum bu konuyu. Ben hiç becerikli, hamarat değilim. Annem de öyledir, köyde yaşıyor, hep çobanlık yapmış, kendini idame ettirecek kadar biliyor işte. Ben de 13 yaşımdan sonra hep yurtlarda eğitim aldım, ev hayatı görmedim desem yeridir. Sonra atandım, evlendim, tam anlamıyla evlendikten sonra yemek yapmayı öğrenmeye başladım. Ama becerikli de değilim, kimi vardır geç öğrense de tam öğrenir. Ben onlardan değilim. Ev işlerinden hiçbirini güzel, tam yapamıyorum. Temizlik, ütü, hep yarım yamalak. Öyle olsun istemiyorum ama elimden o kadarı geliyor. Eşimle severek evlendik ve durumumu baştan anlattım, sağ olsun çok alttan aldı. Kötü yapsam da yedi, temizliğe yardım etti, elinden geleni yaptı ama onun da bazen tak ettiğini hissediyorum, zaten bazı sözlerinde de belli ediyor. Instagram'da, sosyal medyada, arkadaşlarımda evleri o kadar güzel döşenmiş, bakımlı oluyor ki yaptıkları ikramlar o kadar güzel oluyor ki utanıyorum. Ben de deniyorum ama öyle güzel olmuyor. Eve misafir davet edeceğim zaman mutlaka dışarıdan bir şeyler alıyorum ama onlar hep kendileri çok güzel sunumlar yapıyorlar, evleri çok güzel görünüyor. Evime gelen misafirlerin arkamdan beni küçük gördüğünü, acıma hissettiğini, eleştirdiğini hissediyorum. O yüzden hiçbir misafirliğe gitmez oldum, eve misafir çağırmak gelmiyor içimden. Eşim de sürekli misafir gelsin, dolu dolu olsun istiyor ama benim derdimi anlamıyor. Ben çok utanıyorum. Şimdi hamileyim, çocuk gelince ne yapacağım içim içimi yiyor. Ya ona da bakmayı beceremezsem? Şimdi bile hiçbir şeye yetemiyorum, o zaman nasıl yeteceğim? Ya çocuğum ileride benden utanirsa? Ya diğer anneler gibi değil diye düşünürse? Bazen keşke evlenmeseydim diyorum, eşim de eli becerikli birini bulur mutlu olurdu, ben de kendi başıma kendime yetecek kadar tek başıma yaşar ölür giderdim diyorum. Bu hisler geçer diye umuyorum ama geçmiyor. Her geçen gün artıyor.