Ben evlenmeden önce çok rahat bi hayatım vardı. Yani herşeyim tamdı şükür halimiz vaktimiz yerindeydi. Yine de her halimize şükür ama o zaman aldığımı şimdi alamayabiliyorum. Yaşadığım rahat hayattan eser kalmadı yine de şükür şuan çok zor durumda değiliz ama hani çalışıyordum , kendi ayaklarım üzerinde duruyordum, annem babam asla baskı uygulamazlardı, her şekilde güvenirlerdi. Şuan bu yaşadığım baskı, o psikolojik güvensizlik , bilmiyorım içimi sıkıp darlayan bişeyler var sürekli. Sanki eşimle ve ailesiyle sürekli bi mücadele içindeyim. Yorgunum . Kalbim sürekli güm güm. Bişey mi olacak hissi her an. Bu kavgalar yordu beni belki. Çok kez oturduk konuştuk bak 2 sene oldu dönüp dolaşıp aynı yere geliyoruz aynı kısır döngü. Hani belki bekarlık hayatım sıkıntılı geçmiş olsa otur rahat mı batıyor diyeceğim kendime ama şu durumda o hayatımı özleyip sürekli kıyas ediyorum. Bi de annemler uzaktalar benim. Çok özlüyorum onları. Değer miydi diyorum onlardan bu kadar uzaklara gelmeye. Şimdi ne yaşarsam yalnız yaşıyorum halimden anlayan yok. Zannediyor ki çekip gidemez artık. Şuraya dayanınca niye gidilmesin? Yarın birgün diyorum demek ki çocuğum falan olsa iyice gırtlağıma çökecekler . O zaman da olan o yavruya olacak. Kusura bakma canım ben böyleyimdir işte. Hayatı hiç akışına bırakıp yaşayamadım hep bi hesap kitap çünkü zarar görmekten korkuyorum. Annem de diyor boşver çocuk oluyorsa olur çocukla çekip gelsen ne olacak ona da bakılır o da büyür. Büyür de nasıl büyür bi tarafı eksik? Yoksa ben ömür boyu herşeye susmak zorunda mı kalırım onun için? Ki bunu yapabileceğini sanmıyorum hiç.