Kayınvaldem 2 ay kadar önce emekli oldu şükür. Evet yıllardır bu anı bekliyorduk ama şuan çok mutsuzuz, çünkü cumartesi günü temelli memlekete taşınıyorlar. İstanbuldan Giresun a. Üst sokagımda oturuyo hergün beraberdik, oğlumu çok ayrı seviyorlar yanlarında doğmuş büyümüş tek torunları benim oğlum diğerleri hep uzakta olduğu için benimkini ayrı severler. Oğlumda onlara aşırı düşkün, bizde tabi. Oğlum o sokaktan geçerken direk babannesinin evine girer girmezsek ağlar çok mutlaka girmek ister zile basar kapıyı çalar, şimdi o sokaktan geçmemek için kaçırcaz çocugu hep :( Napıcaz nasıl olcak hiç bilmiyorum nasıl alışıcaz onlar olmadan yaşamaya burda çok moralimiz bozuk eşimle. Bi yandan büyük görümcem kanser ne olacagı belli değil durumu çok kötü, onun başında da kalıp ona bakmak için bi an önce gitmek istiyo kayınvaldem yoksa 1 ay daha geç gidicekti orda evleri aynı binada çünkü. Bi yandan bizden oğlumdan ayrılmanın üzüntüsünü yaşıyo kadın. Hergün ağlıyo, yeterki görümcem iyi olsun tabiki onun yanında olması daha önemli. Burdan gitsem ömerin hasreti olcak, oraya gitsem kızımın acısı var sevinemiyorum menleketime gittiğime diyo hastalıgı ne olcak belli değil diyo başlıyo ağlamaya,.çok üzülüyorum haline napıcaz bilmiyorum 