Biraz yaşadıklarımdan bahsetmek istiyorum 28 yaşındayım yaklaşık 2 senedir evliyim eşim çok iyi bir insan herkes kadar kusurları var tabiki ama geçinip gidiyoruz seviyoruz birbirimizi 30 haftalık hamileyim. Hamileliğimin 9. Haftasında şok geçirdik bebeklerim ikizmiş hem çok mutlu oldum hem çok şaşırdım hemde korktum maddi manevi yetişebilir miyim ikizlere diye. Hamileliğin 4. Ayında bi şok daha yaşadım doktor bebeklerimin öleceğini söyledi yaşamaları mümkün değil dedi beni bulunduğum ilden istanbula sevk etti bebeklerim anne karnında ameliyat oldu çok zor riskli bir ameliyattı çok zor günler geçirdim kaç geceler ağladım allahım nasip etti bebeklerimde bende kurtulduk evimize döndük derken 3 gün sonra yine rahatsızlandım hastaneye kaldırdılar açılmam varmış doğum başlamış 5 aylık hamileyim doğsalar yaşamaları mümkün değil bilen bilir serklaj ameliyatı oldum orda da bebeklerimi kaybetme riski yaşadım yaklaşık iki ameliyat için 1 ay hastanelerde kaldım allah kimseyi evlatlarıyla sınamasın 3 aydır annemlerde yatıyorum evime gidemedim hastane dışında bir yere adım atmadım hamileliğim ağrılarla endişelerle geçti butun vucudum kirmizi kabarcik oldu gebelik kolestazi yaşadım şimdi bide gebelik şekerim çıktı 7 ayı doldurduk ama bide bana sorun yani nasil psikolojim... bu arada 3 aydır işime gidemiyorum tabi özel sektörde çalışıyordum işimden de oldum beni geri alırlar mı bilmiyorum yerime başka biri başladı çünkü.. normalde annemlere 1 buçuk saat mesafede oturuyorum 3 aydır eşimden de ayrıyım anca hafta sonları geliyor evimizde yalnız kalıyor sürekli annemlere minnet etmek zorundayım yeri geliyor kayınvalideme kayınpederime minnet etmek zorunda kalıyorum zoruma gidiyor bugün telefonda eşime de çok bozuldum yatıyorum yemek yicem birazdan diyorum işin iş ha diyor bana... allah aşkına bu denilcek laf mı işe gitmiyorum diye çok mu rahatım evde bu kız ne halde demiyor çok rahat görünüyorum galiba ya da ben mi kafama takıyorum bilemedim yazmak istedim Öyle