6 aylık evliyim 5 aylık da hamileyim eşimle 5 yıllık bir arkadaşlığımız oldu sonrasında evlendik ailemden uzak yerde oturuyorum kayınvalidem bana 20 dakika uzaklıkta ama o da misafir sevmeyen kendi halinde yeri geldimi her şeye kulp bulan bir insan eşimle kafa yapımız hiç uyuşmuyormuş bizim. evlilik sevgililikten ne kadar farklıymış eskiden annemi üzerken hiç çekilmezdim şimdi anne canım yanıyor demeye bile yüzüm yok çünkü onu asla üzmek istemiyorum ama her konuşmamızda üzüntümü hissediyor mutluymuş gibi davranıyorum ama içim çok acıyor yüksek bir yerde dağların arasında oturuyoruz dağlara bakıp bakıp ağlıyorum eşimin kişiliği benim kişiliğimden çok farklı ben çok hassas merhametli bir insanım eşim bir hata da tek kalemder kesici diyebilecek büyük küçük dinlemeden herkese ağzının payını verebilecek potansiyelde bir insan öfkesi baskın gelirse kralını tanımayacak bir insan ben de hep öfkemiz ya surat asarak ya ya ağlayarak ya bulunduğum ortamdan uzaklaşarak atarım galiba bu eziklik görünüyor bunu bile yapsam çekmediğim kalmıyor onun için mi bu kadar bekledim bir de bebek yaptık Allah'ın verdiğine lafım yok ama korunmamıza rağmen Allah kısmet etti bu bebeği bize iyi ki anne olmuşum derken bir yandan da keşke evli olmasaydım diyorum nereye kadar böyle sürecek hiç bilmiyorum ayrılmayı düşünüyorum Bir yandan da seviyorum o insana ama uyumsuzluklar var işte ben uyum sağlanmayacak bir insan değilim çok uysalım etrafımdaki herkes de benim kişiliğimi bilir eşim annesi bile eşimden illallah etmiş bir insan eşim annesini sevmediği için ona karşı öyle zannediyordum ama eşimin kişiliği böyleymiş insan aynı evde yaşamadan bir şeyleri anlamıyor içimi dökecek arkadaşlarım bile yok bazen buraya bile yazmaya çekiniyorum içime atmaktan kasıklarıma Ağrı giriyor bazen bunalıma girmekten korkuyorum bu yüzden içimi döktüm teşekkür ederim okuyanlara